Heupblessures als gevolg van onjuiste loopmechanica

Heupblessures zijn vaak ongebruikelijke soorten blessures bij sporters, aangezien deze over het algemeen niet onmiddellijk optreden, maar de opgetelde trainingsuren kunnen geleidelijk een reeks verergerende symptomen veroorzaken.

Ongeveer 3.3 procent tot 11.5 procent van de langeafstandslopers lijdt sportverwondingen als gevolg van overtraining, waarbij wordt aangenomen dat heupcomplicaties bijdragen tot 14 procent van alle atletische problemen. In feite vormen heupblessures bijna een zesde van alle blessures die atleten oplopen. Bovendien, vanwege de complexiteit van de heup en de omliggende structuren, wordt ongeveer 30 procent van de heupblessures niet gediagnosticeerd. Zonder het aanvankelijke probleem te corrigeren, kan vaak een herhaling of aanhoudende stoornis volgen.

Anatomie van de heup

De heup kan worden omschreven als een kogelgewricht, de kogel vormt de kop van het dijbeen en de kom uit het acetabulum van het bekken. De diepte van de kom wordt vergroot door een specifiek type weefsel dat het best bekend is bij de vezelkraakbeenbekleding van het labrum, dat bijna identiek is aan het kraakbeen in de knie. Door de extra diepte van het acetabulum blijft de bal in de kom om de nodige stabiliteit te bieden om het heupgewricht en de omliggende spieren en ligamenten te ondersteunen. Het labrum bestaat uit meerdere zenuwuiteinden die helpen bij de perceptie van pijn en het bewustzijn en de balans van het gewricht in het lichaam, ook wel proprioceptie genoemd. De structuur zorgt voor voorwaartse, achterwaartse en zijwaartse beweging van de heup, waardoor deze ook naar binnen en naar buiten kan draaien. Deze ingewikkelde mobiliteit van de heup, samen met de snelheid en kracht van hardlopen, is de belangrijkste oorzaak van de verschillende vormen van heupblessures bij atleten.

 

 

Lopende biomechanica

Om de mechanica van hardlopen en het impactproces dat door het lichaam wordt overgedragen te begrijpen, kan de cyclus van hardlopen in twee fasen worden uitgelegd. De eerste fase wordt de standfase genoemd, waarbij de voet op de grond landt, en de tweede fase wordt de zwaaifase genoemd, waarbij de voet door de lucht beweegt. De standfase begint wanneer de hiel in contact is met de grond. Deze middenfase, ook wel de middenstand genoemd, treedt op wanneer de rest van de voet volgt, ook wel de absorptiefase genoemd. Op dit punt zijn de knie en enkel volledig gebogen om de impact op de grond te kunnen opvangen en fungeren ze als een rem om de landing te beheersen. Het been slaat deze elastische energie dan op in de spieren. De heup, knie en enkel strekken zich vervolgens uit met behulp van de terugslag van de spieren om de teen-off-fase te voltooien en het lichaam naar voren en naar boven te stuwen.

Tijdens hardlopen over langere afstanden duurt de standfase over het algemeen langer vanwege de langere pas van een hardloper. De standfase stelt het heupgewricht ook bloot aan ongeveer vijf keer het lichaamsgewicht van de persoon in vergelijking met drie keer het lichaamsgewicht van de persoon tijdens de zwaaifase. Wanneer atleten sneller rennen, brengen ze minder tijd op de grond door, waardoor ze worden blootgesteld aan minder krachten die naar hun onderste ledematen worden overgebracht.

De spieren en weefsels van de heup, knie en enkel werken samen om de bewegingen van de gewrichten te beheersen en de krachten die ertegen worden uitgeoefend te beperken. Ze worden blootgesteld aan reactiekrachten van de grond die de constructies dwingen dienovereenkomstig samen te trekken. Hoe harder een atleet landt of hoe groter de afstand die hij aflegt, des te meer activatie is meestal vereist door de structuren om de gewrichten te ontlasten en de kracht van de extra belasting te absorberen. Aangezien elke hardloper zijn of haar unieke hardloopstijl bezit, overschrijdt een constant looppatroon gedurende een bepaalde periode en de impact die ze ontvangen van de bovengenoemde krachten uiteindelijk de individuele limiet. Deze combinatie van factoren is over het algemeen de belangrijkste oorzaak van heupblessures bij veel atleten.

 

 

De effecten van hardlopen op de heup

Hardloopimpact vindt plaats door de hielaanval van de hardloopfase. Afhankelijk van de duur van het contact, de frequentie en hoe zwaar een atleet op zijn hiel landt, zal de mate van impact variëren. Aangenomen wordt dat hardlopers die de middenvoet raken, veel minder impactkracht ervaren dan andere atleten.

Zoals vaak beschreven door veel beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg, kan een enkele belasting het gewrichtskraakbeen beschadigen of verwonden en het labrum scheuren, wat meestal optreedt na een onverwachte struikelpartij of val. Meestal kan de herhaalde belasting van hardlopen of soortgelijke activiteiten echter geleidelijk een klein microtrauma aan het heupgewricht ontwikkelen, een opeenhoping van schade die deze laag kraakbeen kan dunner maken en scheuren en afschuiven van de weefsels kan veroorzaken. De heup bestaat uit buigspieren, zoals de iliopsoas, de sartorius, de rectus femoris, de tensor fasciae latae en de pectineus, die zijn ontworpen om te buigen om de schok van de impact te absorberen. Het bekken zal dan volgen door terug te draaien, waardoor er meer ruimte is voor flexie. Het zal dan adducten, met behulp van de adductor longus, adductor brevis, adductor magnus en pectineus, die dan zullen volgen in abductie, voornamelijk met behulp van de gluteus medius, voor een terminale zwaai en opstijgen. De heup zal vervolgens in extensie gaan, waarbij het been naar achteren strekt, om het lichaam naar voren te stuwen, waarbij voornamelijk de gluteus maximus wordt gebruikt terwijl het bekken naar voren verschuift om de functies van het heupgewricht aan te passen.

Als een van deze bewegingen tijdens fysieke prestaties wordt gewijzigd, worden de krachten van de impact die tegen het lichaam worden uitgeoefend onjuist overgebracht, waardoor het bekken onstabiel wordt en een enorme belasting voor de heupgewrichten en spieren ontstaat. Herhaalde en constante belasting van gewicht en kracht kan dan een opeenhoping van trauma veroorzaken, wat leidt tot verschillende vormen van heupblessures en complicaties.

Heuppathologieën

Een breed scala aan heupblessures kan hardloopsporters treffen, evenals degenen die betrokken zijn bij andere soorten sporten en fysieke activiteiten. De meest voorkomende complicaties zijn als volgt:

Spierspanningen kunnen alle spieren en weefsels die betrokken zijn bij de natuurlijke biomechanica van de heup ontwikkelen en aantasten, vooral als deze overbelast raken door een slechte uitlijning en mechanica. De meest voorkomende spierspanningen die heupblessures veroorzaken, komen voor bij de iliopsoas als gevolg van overmatige buiging van het heupgewricht of door een zware impact terwijl de heup wordt gebogen en een overmatige hoeveelheid belasting op de spieren wordt geplaatst. De gluteus medius kan ook schade of letsel oplopen als de loper of atleet over-adducten, beschreven als een naar binnen gerichte beweging van de heup, tijdens hun looppatroon en de gluteus medius pezen geïrriteerd raken door directe compressie van het heupbot.

Trochanter bursitis, wordt gekenmerkt door zwelling en ontsteking van de met vloeistof gevulde zak die bekend staat als de bursa, gelegen in de trochanter major aan de zijkant van de heup. De slijmbeurs zorgt voor de juiste mobiliteit van de iliotibiale band die zich boven het heupbot bevindt, maar constant afschuiven kan vaak leiden tot irritatie en ontsteking.

Femoroacetabular impingement, of FAI, treedt op wanneer het dijbeen het acetabulum samendrukt, voornamelijk tijdens de flexie van de heup waar de botten en andere structuren botsen. Een tangimpingement waarbij de rand van het acetabulum een ​​extra botlip ontwikkelt, kan vaak heupblessures veroorzaken of een CAM-impingement kan ervoor zorgen dat de femurhals een extra botkam krijgt, wat resulteert in andere soorten complicaties. Onbehandelde FAI kan geleidelijk leiden tot labrumscheuren omdat het extra bot herhaaldelijk het labrum kan vermalen.

Labrale tranen worden medisch gedefinieerd als een scheuring van het labrum dat het gewricht van de heup en het acetabulum omringt. Deze treden meestal op na een traumatische gebeurtenis of verwonding of als gevolg van cumulatieve microtrauma's gedurende een bepaalde periode.

Rehabilitatie en preventie

Vanwege de grote verscheidenheid aan heupblessures die de moderne atleet kan treffen, is een juiste diagnose, uitgevoerd door een gekwalificeerde beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg, zoals een chiropractor of fysiotherapeut, absoluut essentieel voor het ontwikkelen van een geschikt behandelplan. In de eerste plaats moeten atleten met reeds gediagnosticeerde heupblessures herhaalde of regelmatige buigingen van de heup vermijden om verdere complicaties te voorkomen. Als flexie niet kan worden vermeden, bijvoorbeeld tijdens het zitten, kan de persoon achterover leunen of in extensie gaan staan. Fietsen en hardlopen op de loopband zijn geen geschikte cross-trainingsmethoden voor heupblessures, omdat deze heupflexie en interne rotatie bevorderen, waardoor het acetabulum verder wordt geraakt. Zwemmen is in deze gevallen toegestaan ​​omdat het een non-impact sport is en deze prikkelbare houdingen worden vermeden.

De volgende drie fasen van revalidatie kunnen achtereenvolgens worden gevolgd of kunnen worden gecombineerd om verergerende heupblessures te voorkomen.

Ten eerste kan het individu doorgaan met het versterken van de gluteale spieren, voornamelijk de gluteus medius en maximus in isolatie, door de volgende oefening uit te voeren. De persoon moet op zijn rug liggen overbruggen terwijl hij zijn knieën gebogen houdt en zijn armen langs zijn lichaam plaatst. Dan zal het plaatsen van een weerstandsband om hun dijen helpen om de knieën naar elkaar toe te trekken. Het individu kan proberen ze uit elkaar te houden door tegen de band te duwen, waardoor de gluteus medius wordt geactiveerd. Vervolgens kan de atleet voorzichtig door de hielen omhoog duwen om zijn billen op te tillen en terug van de vloer te komen, waarbij hij de positie vijf seconden vasthoudt voordat hij langzaam terugkeert naar de beginpositie. Deze oefeningen moeten worden herhaald in sets van 10.

 

 

Ook kan het individu nog een versterkende oefening doen door op zijn zij te liggen met de aangegeven heup erop. De aangedane persoon moet de voeten bij elkaar houden en vervolgens de bovenste knie omhoog tillen in externe rotatie, waardoor de gluteus medius wordt geactiveerd en wordt voorkomen dat de heup adducteert. Het is belangrijk voor de sporter om zijn knie onder controle te houden bij het terugkeren naar de startpositie om excentrische spiercontrole te behouden en een grotere heupstabiliteit te verbeteren. Deze oefening moet worden herhaald voor drie sets van 10 herhalingen.

 

 

Ten tweede, om de hele onderste ledematen te versterken, moet het individu bewegingen combineren om andere spiergroepen op te nemen en de kernstabiliteit te verbeteren. Om dit te bereiken, moet het individu een uitval met draai uitvoeren door een stap naar voren te doen met het gespecificeerde been en vervolgens beide knieën en heupen tegelijkertijd te buigen, waarbij ervoor moet worden gezorgd dat de heup niet meer dan 60 graden wordt gebogen. Eenmaal in deze specifieke positie kan de aangedane atleet doorgaan met het draaien van zijn lichaam van rechts naar links, langzaam terugkerend naar de startpositie om de kern te versterken en de bekkenstabiliteit te verbeteren. Deze oefening moet worden herhaald voor sets van 10 als de deelnemer daartoe in staat is.

 

 

Ook kan het individu nog een oefening uitvoeren om de onderste ledematen te versterken, bekend als de single leg squat met twist. Staande op het gespecificeerde been terwijl het bekken in een neutrale positie is, kan de atleet doorgaan met deze oefening door heup en knie te buigen in een gehurkte positie. Door de knie achter de tenen te houden, moet de atleet zijn lichaam naar rechts en links draaien terwijl hij zijn rug recht houdt, waardoor de gluteus maximus verder wordt geactiveerd en de kernspieren worden uitgedaagd. Deze oefening kan zo vaak mogelijk in sets van 10 worden herhaald.

 

 

En tot slot, om de heup te versterken en de functionele bewegingen van looppatronen te verbeteren, kunnen atleten met heupblessures de volgende oefeningen uitvoeren. De staande heupwandeling kan worden voltooid door de atleet rechtop te laten staan ​​​​met hun voeten op heupafstand van elkaar. Het individu moet dan zijn gespecificeerde heup optillen met behoud van een neutrale bekkenstabiliteit, en ervoor zorgen dat de heupen niet draaien of bewegen. Herhaal dit voor drie sets van 10 herhalingen.

Vervolgens kan het individu ook voorwaartse step-ups uitvoeren door voor een hoge trede of trap te gaan staan, terwijl hij zich aan één kant vasthoudt aan een paal om de latissimus dorsi-rugspieren te activeren, geassocieerd met de gluteale spieren. Leidend met de gekozen heup, kan de atleet vervolgens doorgaan met een stap naar boven en vervolgens terugkeren naar de startpositie. Herhaal het leiden met hetzelfde been elke keer voor drie sets van 10 herhalingen.

Om hun heup te blijven versterken en hun functie te verbeteren, kunnen heupschommelingen worden gebruikt om atleten met heupblessures te helpen tijdens hun revalidatieproces. Met een vergelijkbare opstelling als de voorwaartse step-ups, kan het individu deze oefening uitvoeren door zijn goede knie op een bank te laten rusten. Terwijl hij zich vasthoudt aan de paal, kan de atleet doorgaan met het naar voren brengen van de gespecificeerde heup in heupflexie en terugkeren naar de oorspronkelijke positie. Het statische been moet een goede bekkenstabiliteit behouden en zal in extensie worden gebracht, waardoor de gluteus maximus wordt geactiveerd in plaats van de hamstrings. Deze oefening moet worden herhaald voor drie sets van 10 herhalingen.

 

 

Terug naar spelen

De atleet kan deelnemen aan een adequaat ontwikkeld programma voor terugkeer naar het spel na de verscheidenheid aan heupblessures die ze kunnen ervaren, naast het hierboven genoemde krachttrainingsregime zodra de complicaties beginnen te verbeteren. Lopers moeten ernaar streven om met dit specifieke programma te beginnen met een intensiteit van ongeveer 60 procent vóór de blessure. Atleten kunnen beginnen met hardlopen op zachte oppervlakken om de hoeveelheid impact te beperken, ze kunnen een uitgebreide dynamische warming-up omvatten. Vervolgens kunnen atleten beginnen met het geleidelijk verhogen van de snelheid, waarbij ze de eerste 3 tot 4 weken alleen op afwisselende dagen rennen en blijven versterken door middel van training. Sprints, heuvels, versnellingen en vertragingen kunnen langzaam worden ingevoerd, waarbij één element tegelijk wordt gekozen.

Zoals bij elk type revalidatieprogramma, moeten de getroffen atleten eerst medische hulp inroepen van een gekwalificeerde zorgverlener om een ​​juiste diagnose van hun verwondingen te krijgen voordat ze enige vorm van rekoefeningen of oefeningen proberen om verdere verwondingen te voorkomen. Een chiropractor is een gespecialiseerde arts die zich richt op een verscheidenheid aan ruggenmergletsels of -aandoeningen en de omliggende structuren, waaronder verschillende soorten sportblessures. Door middel van chiropractische zorg kan een chiropractor een reeks spinale aanpassingen en handmatige manipulaties uitvoeren om mobilisatietherapie te bieden en de symptomen, kracht, flexibiliteit en algehele gezondheid van een atleet te verbeteren. Dokters van chiropractie, of DC's, kunnen ook een reeks aanvullende oefeningen aanbevelen die verschillen van de hierboven genoemde om dienovereenkomstig het herstelproces van het individu te helpen versnellen.

Tips om overmatig gebruik en traumatisch letsel te voorkomen

Heupblessures kunnen slopend zijn voor zowel hardlopers als atleten van andere sporten. Heupflexibiliteit en kracht zijn essentieel voor optimale prestaties. Het heupgewricht is een complexe structuur die in meerdere richtingen beweegt en wordt gestabiliseerd en ondersteund door die specifieke structuren. Wanneer een persoon wordt geconfronteerd met slopende heupblessures, is het essentieel om de juiste medische hulp te krijgen en het volgen van de juiste revalidatieoefeningen kan cruciaal zijn voor het algehele herstel en de terugkeer van de sporter.

Voor meer informatie kunt u vrijblijvend Dr. Jimenez vragen of contact met ons opnemen op 915-850-0900�.

Ontvangst via Scoop.it van: www.dralexjimenez.com

Door Dr. Alex Jimenez