Verpleegster! Waarom duurt het zo lang? Studie wijst op oorzaken.

(HealthDay News) — Wanneer het alarm op het nachtkastje van een kind in het ziekenhuis afgaat, verwachten bezorgde ouders dat de verpleegkundigen snel ter plaatse zijn.

Dat gebeurt echter zelden. Een nieuw onderzoek helpt verklaren waarom.

Redenen waarom de reactietijd in twijfel wordt getrokken

Onderzoekers ontdekten dat verpleegkundigen doorgaans snel reageren als alarmen dringend zijn. Maar ze reageren trager aan het einde van de werkdag of wanneer ze last hebben van "chronische alarmmoeheid".

Uit het onderzoek bleek bovendien dat de reactietijd gemiddeld verdubbelde als de ouders aanwezig waren.

Maar de vertraagde responstijd vormde geen bedreiging voor een van de 100 patiënten die in de studie werden geëvalueerd, aldus de onderzoekers. En slechts een half procent van de meer dan 1 geanalyseerde alarmen werd als "uitvoerbaar" of cruciaal beschouwd.

"De verpleegsters deden over het algemeen geweldig werk door te voorspellen welke alarmen belangrijk zouden zijn," zei hoofdauteur van de studie Dr. Christopher Bonafide, assistent-professor kindergeneeskunde bij het Children's Hospital of Philadelphia. "Hun intuïtie was correct."

Het hoge aantal valse alarmen in Amerikaanse ziekenhuizen heeft geleid tot “alarmmoeheid” onder verpleegkundigen. Als gevolg hiervan heeft de Joint Commission — de organisatie die Amerikaanse ziekenhuizen accrediteert — nieuwe richtlijnen uitgegeven voor het beheer van alarmmonitoren.

De pieptonen en zoemtonen waarschuwen het personeel voor medische problemen bij patiënten, zoals een hoge hartslag, een daling van het zuurstofgehalte in het bloed en gevaarlijke hartslagpatronen, aldus Bonafide.

Te veel valse alarmen

Maar veel valse alarmen worden veroorzaakt doordat baby's bewegen en sensoren verstoren, zegt hij.

"Wanneer een alarm afgaat en de verpleegster al in de kamer van de patiënt is, kunnen ze meteen omhoog kijken, de patiënt controleren en controleren of alles in orde is", aldus Bonafide. "Wanneer een verpleegster niet in de kamer is, kunnen sommige ziekenhuizen zoals het onze hen een sms-bericht sturen naar de telefoon die ze bij zich dragen."

Voor deze studie analyseerden onderzoekers videobeelden van 38 verpleegkundigen die tussen 100 en 2014 voor 2015 patiënten zorgden in het kinderziekenhuis van Philadelphia.

Bijna alle 11,745 pieptonen en zoemtonen die klonken waren geldig. En 50 werden als kritisch beschouwd, "de belangrijke die we niet willen dat iemand mist", aldus Bonafide. Verpleegkundigen reageerden gemiddeld binnen een minuut op deze alarmen.

Uit het onderzoek bleek echter dat het bij de helft van alle alarmen 10.4 minuten of langer duurde om deze op te lossen.

Het aantal jaren dat iemand in dienst was en de werklast zorgden voor verschillen in reactietijd.

"Verpleegkundigen met minder dan een jaar ervaring reageerden sneller dan verpleegkundigen met een of meer jaar ervaring", aldus Bonafide. "Verpleegkundigen die slechts één patiënt verzorgden, reageerden sneller dan verpleegkundigen die meer dan één patiënt verzorgden. En voor elk uur dat verstreek in de dienst van een verpleegkundige, werd hun reactietijd iets langzamer."

Ook andere factoren lijken een rol te spelen.

"Als familieleden niet bij het bed aanwezig waren, was de reactietijd sneller dan als de ouders er wel waren", zei hij. De mediane reactietijd was zes minuten toen familieleden er niet waren, en 12 minuten toen ze waren.

Dus, ‘complexere’ patiënten kregen snellere reacties, zei Bonafide. "En patiënten die eerder alarmen hadden gehad die interventies vereisten, kregen snellere reacties dan degenen die die ervaringen niet hadden gehad."

Marjorie Funk, professor aan de Yale University School of Nursing, prees de studie. Ze zei dat de bevindingen ouders niet ongerust hoeven te maken over het achterlaten van hun kind in het ziekenhuis.

“Alarmen voor ernstige gebeurtenissen klinken anders en verpleegkundigen reageren direct,” merkte Funk op. “Andere alarmen vereisen misschien hun aandacht, maar ze kunnen afmaken wat ze voor een andere patiënt aan het doen zijn voordat ze reageren of ze kunnen een collega vragen om te reageren.”

Bonafide zei dat er geen richtlijnen zijn die verpleegkundigen vertellen hoe snel ze moeten reageren op verschillende alarmen. Maar hij denkt dat het systeem verbeterd moet worden.

"Er is veel dat we kunnen doen om de veiligheid en de prestaties van deze systemen te verbeteren, ze voor ons te laten werken en echt nuttige informatie te bieden waarmee verpleegkundigen patiënten kunnen identificeren die in de problemen komen", zei hij.

Wanneer een kind in het ziekenhuis ligt, waren Bonafide en Funk het erover eens dat het gepast is dat ouders vragen stellen. Dit kan bijvoorbeeld zijn om artsen en verpleegkundigen te vragen: "Waarom wordt mijn kind continu gemonitord? Naar welke problemen bent u op zoek?" en "Wat moet ik doen als er een alarm afgaat?"

De studie verschijnt in de uitgave van 10 april van JAMA Kindergeneeskunde.