Structuur en functie van de schedelzenuwen in El Paso, TX

De hersenzenuwen zijn de zenuwen die rechtstreeks uit de hersenen komen, inclusief de hersenstam, in vergelijking met de ruggenmergzenuwen, die uit delen van het ruggenmerg komen. Daarvan ontspringen 10 van de 12 van deze hersenzenuwen in de hersenstam. Hersenzenuwen dragen informatie over tussen de hersenen en delen van het menselijk lichaam, met name van en naar delen van het hoofd en de nek.

 

Ruggenmergzenuwen verlaten het ruggenmerg met de ruggenmergzenuw die zich het dichtst bij het hoofd bevindt (C1) en komt uit in de ruimte boven de eerste halswervel. De hersenzenuwen verlaten echter de het centrale zenuwstelsel boven deze regio. Elke hersenzenuw is gepaard en is aanwezig aan weerszijden van de hersenen. Op basis van de definitie bij mensen zijn er twaalf, soms dertien hersenzenuwparen, die ter identificatie de Romeinse cijfers I-XII hebben gekregen, soms ook hersenzenuw nul. De nummering van de hersenzenuwen is gebaseerd op de volgorde waarin ze uit de hersenen komen, of van de voorkant naar de achterkant van de hersenstam.

 

De terminale zenuwen, reukzenuwen (I) en oogzenuwen (II) komen uit de grote hersenen of voorhersenen, waar de rest van de tien paar hersenzenuwen ontstaan ​​in de hersenstam, het onderste deel van de hersenen. De hersenzenuwen worden beschouwd als componenten van het perifere zenuwstelsel (PNS), hoewel op structureel niveau de olfactorische, de optische en de trigeminuszenuw nauwkeuriger worden beschouwd als een deel van het centrale zenuwstelsel (CZS).

 

Meestal wordt aangenomen dat mensen twaalf paar hersenzenuwen hebben (I-XII). Deze omvatten: de reukzenuw (I), de oogzenuw (II), de oculomotorische zenuw (III), de trochleaire zenuw (IV), de trigeminuszenuw (V), de abducenszenuw (VI), de aangezichtszenuw (VII ), de nervus vestibulocochlearis (VIII), de glossofaryngeale zenuw (IX), de nervus vagus (X), de accessoire zenuw (XI) en de hypoglossale zenuw (XII). Er kan een dertiende hersenzenuw zijn, bekend als de terminale zenuw, of zenuw N of O, die vrij klein is en al dan niet functioneel is bij mensen.

 

 

 

Anatomie van de hersenzenuwen

 

De hersenzenuwen worden meestal genoemd naar hun structuur of functie. De reukzenuw (I) levert bijvoorbeeld geur en de aangezichtszenuw (VII) zorgt voor motorische innervatie van het gezicht. Aangezien Latijn de gemeenschappelijke taal was van de studie van anatomie toen de zenuwen eenmaal waren gedocumenteerd, geregistreerd en vermeld, behouden veel zenuwen Griekse of Latijnse namen, waaronder de trochleaire zenuw (IV), genoemd op basis van zijn rangschikking, omdat het een spier voedt die zit vast aan een katrol (Grieks: trochlea). De trigeminuszenuw (V) is genoemd naar zijn drie componenten (Latijn: trigeminus betekent drieling), en de nervus vagus (X) is bekend vanwege zijn zwervende loop (Latijn: vagus).

 

Bovendien worden hersenzenuwen genummerd op basis van hun rostraal-caudale of voor-achter positie, wanneer ze naar de hersenen kijken. Als de hersenen voorzichtig uit de schedel worden verwijderd, zijn de zenuwen typisch zichtbaar in hun numerieke volgorde, met uitzondering van de laatste zenuw, de CN XII, die van bovenaf in de CN XI lijkt te komen.

 

Hersenzenuwen hebben paden binnen en buiten de schedel. De paden in de schedel staan ​​​​bekend als "intracraniale paden" en de paden buiten de schedel staan ​​​​bekend als "extracraniale paden". Er zijn een aantal gaten in de schedel die bekend staan ​​als "foramina", waardoor de zenuwen de schedel kunnen verlaten. Alle hersenzenuwen zijn gepaard, wat betekent dat ze zich zowel aan de linker- als aan de rechterkant van het menselijk lichaam bevinden. De huid, spieren of andere structurele functie die wordt geleverd door een zenuw aan dezelfde kant van het menselijk lichaam als de kant waar deze vandaan komt, wordt een ipsilaterale functie genoemd. Als de functie daarentegen uit de oorsprong van de zenuw komt, dan spreekt men van een contralaterale functie.

 

Locatie van de hersenzenuwen

 

Nadat ze uit de hersenen zijn gekomen, moeten de hersenzenuwen vanuit de schedel deze benige structuur verlaten om hun bestemming te bereiken. Verschillende van de hersenzenuwen gaan door de foramina, gaten in de schedel, terwijl ze naar hun bestemming reizen. Andere zenuwen gaan door benige kanalen, langere paden omsloten door bot. De foramina en kanalen kunnen meer dan één hersenzenuw bevatten en kunnen ook bloedvaten bevatten. Hieronder is een lijst van de twaalf hersenzenuwen en een korte samenvatting van hun functie.

 

• De reukzenuw (I), samengesteld uit vele kleine afzonderlijke zenuwvezels, die door perforaties van de cribiforme plaatcomponent van het zeefbeen gaat. Deze vezels eindigen in het bovenste deel van de neusholte en werken ook om impulsen met informatie over geuren of geuren door te geven aan de hersenen.
• De oogzenuw (II) gaat door het optische foramen van het wiggenbeen om het oog te bereiken. Het communiceert visuele informatie naar de hersenen.
• De oculomotorische zenuw (III), de trochleaire zenuw (IV), de nervus abducens (VI) en de oftalmische afdeling van de trigeminuszenuw (V1) reizen door de holle sinus naar de superieure orbitale spleet en gaan uit de schedel in de baan . Deze hersenzenuwen regelen de kleine spieren die het oog bewegen en bieden ook sensorische innervatie aan het oog en de baan.
• De maxillaire afdeling van de nervus trigeminus (V2) beweegt door het foramen rotundum van het wiggenbeen om de huid van het midden van het gezicht te voeden.
• De mandibulaire tak van de nervus trigeminus (V3) beweegt door het foramen ovale van het wiggenbeen om het ondervlak te voorzien van sensorische innervatie. Deze zenuw strekt zich ook uit tot bijna alle spieren die het kauwen beheersen.
• De aangezichtszenuw (VII) en de vestibulocochleaire zenuw (VIII) voeren beide de binnenste gehoorgang in het temporale bot in. De aangezichtszenuw strekt zich vervolgens uit naar de zijkant van het gezicht met behulp van het stylomastoïde foramen, ook vanuit het slaapbeen. De vezels verspreiden zich vervolgens om alle spieren die verantwoordelijk zijn voor gezichtsuitdrukkingen te controleren en te bereiken. De nervus vestibulocochlearis bereikt de organen die het evenwicht en het gehoor in het slaapbeen regelen en bereikt daarom niet het buitenoppervlak van de schedel.
• De glossopharyngeal (IX), de nervus vagus (X) en de accessoire zenuw (XI) komen allemaal uit de schedel via het jugularis foramen om de nek binnen te gaan. De nervus glossofaryngeus zorgt voor innervatie van het bovenste deel van de keel en de achterkant van de tong, de nervus vagus zorgt voor innervatie van de spieren bij het stemkastje en gaat naar beneden om parasympathische innervatie te bieden aan de borst en de buik. De accessoire zenuw bestuurt de trapezius en sternocleidomastoïde spieren in de nek en schouder.
• De hypoglossale zenuw (XII) verlaat de schedel via het hypoglossale kanaal bij het achterhoofdsbeen en bereikt ook de tong om vrijwel alle spieren te controleren die betrokken zijn bij bewegingen van dit orgaan.

 

 

Functie van de hersenzenuwen

 

De hersenzenuwen geven motorische en sensorische innervatie, met name aan de structuren in de nek en het hoofd. De zintuiglijke innervatie bevat zowel "algemene" gevoelens, zoals temperatuur en aanraking, als "specifieke" innervatie, zoals smaak, zicht, reuk, evenwicht en gehoor. De nervus vagus (X) geeft bijvoorbeeld sensorische en autonome of parasympathische motorische innervatie aan structuren in de nek en aan veel van de organen in de borst en de buik. Hieronder zullen we de functie van elke hersenzenuw in meer detail bespreken.

 

Geur (I)

 

De reukzenuw (I) communiceert het reukvermogen. Schade aan de reukzenuw (I) kan leiden tot een onvermogen om te ruiken, aangeduid als anosmie, een verstoring van de reukzin, aangeduid als parosmie, of zelfs een vervorming of afwezigheid van smaak. Wanneer er een vermoeden bestaat van een verandering in de reukzin, wordt elk neusgat getest met verbindingen met bekende geuren, zoals koffie of zeep. Intens ruikende chemicaliën, zoals ammoniak, kunnen leiden tot de activering van pijnreceptoren, bekend als nociceptoren, van de nervus trigeminus die zich in de neusholte bevinden, wat uiteindelijk de reuktest kan verstoren.

 

Visie (II)

 

De oogzenuw (II) communiceert visuele informatie. Schade aan de oogzenuw (II) beïnvloedt specifieke aspecten van het gezichtsvermogen die zijn gebaseerd op het gebied van de laesie. Een persoon is mogelijk niet in staat om objecten aan zijn linker- of rechterkant te observeren, bekend als homonieme hemianopsie, of kan moeite hebben om objecten in zijn buitenste visuele gebieden te zien, bekend als bitemporale hemianopsie, als het optische chiasma is inbegrepen. Visie kan worden geanalyseerd door het gezichtsveld te onderzoeken, of eenvoudigweg door het netvlies te analyseren met een oftalmoscoop, met een procedure die funduscopy wordt genoemd. Visuele veldtesten kunnen worden gebruikt om structurele laesies in de oogzenuw of verder langs de visuele paden te lokaliseren.

 

Oogbeweging (III, IV, VI)

 

De oculomotorische zenuw (III), de trochleaire zenuw (IV) en de abducens zenuw (VI) coördineren oogbewegingen. Schade aan zenuwen III, IV of VI kan de beweging van de oogbol beïnvloeden. Een of beide ogen kunnen worden beïnvloed; in beide gevallen zal waarschijnlijk dubbel zien, ook wel diplopie genoemd, optreden omdat de bewegingen van de ogen niet langer synchroon lopen. Zenuwen III, IV en VI worden getest door te observeren hoe het oog een object in verschillende richtingen volgt. Dit object kan een vinger of zelfs een speld zijn en kan in verschillende richtingen worden bewogen om de achtervolgingssnelheid te testen. Als de ogen niet samenwerken, is de meest waarschijnlijke oorzaak schade aan een specifieke hersenzenuw of de kernen ervan.

 

Schade aan de oculomotorische zenuw (III) kan leiden tot dubbelzien of diplopie en het onvermogen om de bewegingen van beide ogen te coördineren, bekend als strabisme, evenals hangende oogleden, ook wel ptosis genoemd, en pupilverwijding of mydriasis. Laesies kunnen ook leiden tot het onvermogen om het oog te openen als gevolg van verlamming van de musculus levator palpebrae. Mensen die lijden aan een laesie in de oculomotorische zenuw kunnen dit compenseren door hun hoofd te leunen om de symptomen te verlichten vanwege verlamming van een of meer van de oogspieren die het reguleert.

 

Schade aan de trochleaire zenuw (IV) kan ook diplopie veroorzaken waarbij het hele oog wordt geadduceerd en geheven. Het resultaat is een oog dat niet goed naar beneden kan bewegen, vooral naar beneden wanneer het zich in een binnenwaartse positie bevindt. Dit is het gevolg van een beschadiging van de superieure schuine spier, die wordt geïnnerveerd door de trochleaire zenuw.

 

Schade aan de nervus abducens (VI) kan ook leiden tot diplopie. Dit is het gevolg van een beschadiging van de laterale rectusspier, die wordt geïnnerveerd door de nervus abducens.

 

Trigeminal zenuw (V)

 

De nervus trigeminus (V) bestaat uit drie verschillende delen: de oftalmische (V1), de maxillaire (V2) en de mandibulaire (V3) zenuwen. Wanneer ze samen worden gebracht, geven deze zenuwen gevoel aan de huid van het gezicht en regelen ze ook de kauwspieren of kauwspieren. Aandoeningen die de nervus trigeminus (V) aantasten, zijn onder meer trigeminusneuralgie, clusterhoofdpijn en trigeminus zoster. Trigeminusneuralgie kan later in het leven optreden, vanaf middelbare leeftijd, meestal na de leeftijd van 60 jaar, en het is een aandoening die gewoonlijk wordt geassocieerd met zeer sterke pijn die zich verspreidt over het gebied dat wordt geïnnerveerd door de maxillaire of mandibulaire zenuwafdelingen van de trigeminuszenuw (V2 en V3).

 

Gelaatsuitdrukking (VII)

 

Laesies van de aangezichtszenuw (VII) kunnen zich manifesteren als aangezichtsverlamming. Dit is waar een persoon de spieren aan een of beide zijden van het gezicht niet kan bewegen. Een extreem frequente en over het algemeen tijdelijke aangezichtsverlamming wordt de verlamming van Bell genoemd. Bell's Palsy is het eindresultaat van een idiopathische (onbekende oorzaak), unilaterale laesie van de onderste motorneuronen van de aangezichtszenuw en wordt gekenmerkt door het onvermogen om de ipsilaterale spieren van gezichtsuitdrukking te bewegen, inclusief hoogte van de wenkbrauw en fronsen van hun voorhoofd. Patiënten met de ziekte van Bell hebben vaak een hangende mond over de aangedane zijde en hebben vaak moeite met kauwen omdat de buccinatorspier is aangetast. De verlamming van Bell komt zeer zelden voor en treft jaarlijks ongeveer 40,000 Amerikanen. Gezichtsverlamming kan worden veroorzaakt door andere aandoeningen, waaronder een beroerte. Aandoeningen die verband houden met de verlamming van Bell worden soms verkeerd gediagnosticeerd als de verlamming van Bell. Bell's Palsy is een tijdelijke aandoening die gewoonlijk 2-6 maanden duurt, maar kan levensveranderende resultaten hebben en kan vaak terugkomen. Beroertes hebben meestal ook invloed op de hersenzenuw door de bloedtoevoer naar zenuwen in de hersenen af ​​te snijden, wat een duidelijke indicatie is dat de zenuw aanwezig is met vergelijkbare symptomen.

 

Gehoor en evenwicht (VIII)

 

De nervus vestibulocochlearis (VIII) splitst zich in de vestibulaire en cochleaire zenuw. Het vestibulaire gebied is verantwoordelijk voor het innerveren van de vestibules en het halfcirkelvormige kanaal van het binnenoor; deze structuur communiceert informatie over het evenwicht en is een belangrijk onderdeel van de vestibuloculaire reflex, die de hersenen stabiel houdt en de ogen in staat stelt bewegende objecten te volgen. De cochleaire zenuw communiceert gegevens van het slakkenhuis, waardoor geluid kan worden gehoord. Indien beschadigd, kan de vestibulaire zenuw het gevoel van ronddraaien en duizeligheid vertonen. De functie van de vestibulaire zenuw kan worden geanalyseerd door warm en koud water in de oren te plaatsen en oogbewegingen en calorische stimulatie te observeren. Schade aan de nervus vestibulocochlearis kan zich ook voordoen als repetitieve en onwillekeurige oogbewegingen, eerder beschreven als nystagmus, vooral wanneer men in een horizontaal vlak kijkt. Schade aan de cochleaire zenuw kan gedeeltelijke of volledige doofheid in het aangedane oor veroorzaken.

 

Orale sensatie, smaak en speekselafscheiding (IX)

 

De glossopharyngeale zenuw (IX) innerveert de stylopharyngeus-spier en levert sensorische innervatie aan de orofarynx en de achterkant van de tong. De nervus glossopharynx levert bovendien parasympathische innervatie aan de oorspeekselklier. Eenzijdige afwezigheid van een kokhalsreflex suggereert een laesie van de nervus glossopharynx (IX) en misschien de nervus vagus (X).

 

Nervus Vagus (X)

 

Verminderde functie van de nervus vagus (X) kan leiden tot een vermindering van parasympathische innervatie tot een vrij groot aantal structuren. Belangrijke gevolgen van beschadiging van de nervus vagus kunnen een verhoging van de bloeddruk en hartslag zijn. Geïsoleerde disfunctie van alleen de nervus vagus is zeldzaam, maar kan worden gediagnosticeerd met een schorre stem vanwege disfunctie van een van zijn takken, de terugkerende larynxzenuw. Schade aan deze zenuw kan leiden tot slikproblemen.

 

Schouderhoogte en hoofddraaien (XI)

 

Schade aan de accessoire zenuw (XI) kan leiden tot ipsilaterale zwakte in de trapeziusspier. Dit kan worden getest door de patiënt te vragen zijn schouders op te heffen of zijn schouders op te halen, waarbij het schouderblad of schouderblad naar een gevleugelde positie zal uitsteken. Bovendien, als de zenuw beschadigd is, kan zwakte of een onvermogen om de scapula op te heffen aanwezig zijn omdat de levator scapulae-spier alleen in staat is om deze functie te vervullen. Op basis van de locatie van de laesie kan er ook zwakte zijn in de sternocleidomastoïde spier, die vervolgens werkt om het hoofd om te keren zodat het gezicht naar de andere kant wijst.

 

Tongbeweging (XII)

 

De hypoglossale zenuw (XII) is uniek omdat deze wordt geïnnerveerd in de motorcortices van beide hersenhelften. Schade aan de zenuw op het niveau van de lagere motorneuronen kan fasciculaties of atrofie van de spieren van de tong veroorzaken. Er wordt wel eens gezegd dat de fasciculaties van de tong eruitzien als een "zak met wormen". Schade aan de bovenste motorneuronen veroorzaakt geen atrofie of fasciculaties, maar alleen zwakte van de geïnnerveerde spieren. Als de zenuw eenmaal is beschadigd, zal dit aan één kant leiden tot zwakte van de tongbeweging. Bij beschadiging en uitstrekking zal de tong naar de zwakkere of beschadigde kant bewegen, zoals te zien is op de afbeelding.

 

Dr. Alex Jimenez's Inzichten

De hersenzenuwen zijn een set van 12 zenuwen die rechtstreeks uit de hersenen komen. De eerste twee zenuwen, bekend als de reukzenuw en de oogzenuw, komen uit het cerebellum, waar de resterende tien hersenzenuwen uit de hersenstam komen. De namen van de hersenzenuwen hebben rechtstreeks betrekking op hun functie en ze worden ook numeriek geïdentificeerd in Romeinse cijfers I-XII door hun specifieke locatie van de hersenen en door de volgorde waarin ze de schedel verlaten. Schade aan een van de bovengenoemde hersenzenuwen kan gezondheidsproblemen veroorzaken die verband houden met de specifieke structuur en functie van elke zenuw. Veelvoorkomende tekenen en symptomen in deze regio's kunnen zorgverleners helpen bij het identificeren van de aangetaste hersenzenuwen.

 

De reikwijdte van onze informatie is beperkt tot zowel chiropractie als verwondingen en aandoeningen van de wervelkolom. Om het onderwerp te bespreken, aarzel dan niet om Dr. Jimenez te vragen of contact met ons op te nemen 915-850-0900 .

 

Curator van Dr. Alex Jimenez

 

 

Bijkomende onderwerpen: Sciatica

Ischias wordt medisch een verzameling symptomen genoemd, in plaats van één enkele verwonding en / of aandoening. Symptomen van heupzenuwpijn, of ischias, kunnen variëren in frequentie en intensiteit, maar het wordt meestal beschreven als een plotselinge, scherpe (mesachtige) of elektrische pijn die vanaf de lage rug langs de billen, heupen, dijen en benen in de voet. Andere symptomen van ischias kunnen zijn: tintelingen of branderige gevoelens, gevoelloosheid en zwakte langs de lengte van de heupzenuw. Ischias treft meestal individuen tussen de leeftijden van 30 en 50 jaar. Het kan zich vaak ontwikkelen als gevolg van de degeneratie van de wervelkolom als gevolg van ouderdom, maar de compressie en irritatie van de nervus ischiadicus veroorzaakt door een uitstulping of herniated disc, onder andere spinale gezondheidsproblemen, kan ook heupzenuwpijn veroorzaken.

 

 

 

EXTRA BELANGRIJK ONDERWERP: Chiropractor Ischias Symptomen

 

 

MEER ONDERWERPEN: EXTRA EXTRA: El Paso Rugkliniek | Rugpijnzorg en behandelingen