Symptomen van Sciatica in Atleten door Shin Splints

Atleten die dagelijks intensief trainen en/of deelnemen aan reguliere wedstrijden lopen vaak een groter risico op een blessure of het ontwikkelen van een blessure. Omdat de meeste sporten of fysieke activiteiten het herhaalde en constante gebruik van de onderste ledematen vereisen, kan het ervaren van een complicatie die de onderrug, billen, dijen en zelfs de voeten van de atleet aantast, uiteindelijk zijn prestaties beïnvloeden.

Mediaal tibiaal stresssyndroom, gewoonlijk scheenbeenspalken genoemd, wordt niet beschouwd als een medisch ernstige aandoening, maar het kan de prestaties van een atleet in de weg staan. Ongeveer 5 procent van alles sportverwondingen worden gediagnosticeerd als mediaal tibiaal stresssyndroom, of kortweg MTSS.

Scheenbeenspalken, of MTSS, komen het meest voor bij specifieke groepen van de atletische bevolking, goed voor 13-20 procent van de verwondingen bij hardlopers en tot 35 procent bij leden van militaire dienst. Mediaal tibiaal stresssyndroom wordt gekenmerkt als pijn langs de posterior-mediale rand van de onderste helft van de tibia, die actief is tijdens inspanning en over het algemeen inactief tijdens rust. Atleten beschrijven het gevoel van ongemak langs de onderste voorste helft van het been of scheenbeen. Palpatie langs de mediale tibia kan de pijn meestal recreëren.

Oorzaken van mediaal tibiaal stresssyndroom

Er zijn twee belangrijke gespeculeerde oorzaken voor mediaal tibiaal stresssyndroom. De eerste is dat samentrekkende beenspieren een herhaalde spanning uitoefenen op het mediale deel van het scheenbeen, waardoor ontsteking van de periostale buitenste botlaag ontstaat, algemeen bekend als periostitis. Terwijl de pijn van een scheenbeenspalk wordt gevoeld langs het voorste been, zijn de spieren rond dit gebied de achterste kuitspieren. De tibialis posterior, flexor digitorum longus en de soleus komen allemaal uit het posterieur-mediale gedeelte van de proximale helft van de tibia. Als gevolg hiervan is de trekkracht van deze spieren op het scheenbeen waarschijnlijk niet de oorzaak van de pijn die over het algemeen wordt ervaren op het distale deel van het been.

Een andere theorie van deze spanning is dat de diepe crurale fascia, of de DCF, het taaie bindweefsel dat de diepe achterste spieren van het been omgeeft, buitensporig aan het scheenbeen kan trekken, waardoor trauma aan het bot ontstaat. Onderzoekers van de Universiteit van Honolulu evalueerden een enkel been van 5 mannelijke en 11 vrouwelijke volwassen kadavers. Door de studie bevestigden ze dat bij deze exemplaren de spieren van het achterste deel van de spieren waren ingebracht boven het deel van het been dat gewoonlijk pijnlijk is bij het mediale tibiale stresssyndroom en dat de diepe crurale fascia zich inderdaad hechtte over de gehele lengte van de mediale tibia.

Artsen van het Swedish Medical Center in Seattle, Washington waren van mening dat, gezien de anatomie, de spanning van de achterste kuitspieren een vergelijkbare spanning op het scheenbeen zou kunnen veroorzaken bij het inbrengen van de DCF, wat letsel kan veroorzaken.

In een laboratoriumstudie uitgevoerd met drie verse kadaverspecimens, concludeerden onderzoekers dat spanning op de inbrengplaats van de DCF langs de mediale tibia lineair voortschreed naarmate de spanning in de achterste beenspieren toenam. De studie bevestigde dat een blessure veroorzaakt door spanning aan de mediale tibia mogelijk was. Studies van botperiosteum bij personen met MTSS moeten echter nog ontstekingsindicatoren vinden om de theorie van periostitis te bevestigen.

De tweede theorie die wordt verondersteld het mediale tibiale stresssyndroom te veroorzaken, is dat herhaalde of overmatige belasting een botstressreactie in het scheenbeen kan veroorzaken. Wanneer het scheenbeen de belasting die erop wordt uitgeoefend niet goed kan dragen, zal het tijdens het belasten doorbuigen. De overbelasting resulteert in microschade in het bot, niet alleen langs de buitenste laag. Als de herhaalde belasting het herstelvermogen van het bot overschrijdt, kan plaatselijke osteopenie optreden. Daarom beschouwen sommige onderzoekers een tibiale stressfractuur als het resultaat van een continuüm van botstressreacties, waaronder MTSS.

Het gebruik van magnetische resonantie beeldvorming, of MRI, op het aangedane been kan vaak leiden tot beenmergoedeem, periostale heffing en gebieden met verhoogde botresorptie bij atleten met mediaal tibiaal stress-syndroom. Dit ondersteunt de bot-stress-reactietheorie. Een MRI van een atleet met de diagnose MTSS kan ook helpen om andere oorzaken van pijn in het onderbeen uit te sluiten, zoals een tibiale stressfractuur, het diepe posterieure compartimentsyndroom en het popliteale arterie-beknellingssyndroom.

Risicofactoren voor MTSS

Hoewel de oorzaak, reeks oorzaken of manier van veroorzaken van MTSS nog steeds slechts een hypothese is, zijn de risicofactoren voor atleten die het ontwikkelen welbekend. Zoals bepaald door de hoefkatroltest, of NDT, komt een grote hoefkatrolval in grote mate overeen met een diagnose van mediaal tibiaal stresssyndroom. De NDO meet het hoogteverschil van het hoefkatrolbeen, van een neutrale positie van het subtalaire gewricht in ondersteunde niet-belastende houding tot volledige gewichtsbelasting. De NDT verklaart de mate van instorting van de voetboog tijdens gewichtsbelasting. Resultaten van meer dan 10 mm worden als buitensporig beschouwd en kunnen een aanzienlijke risicofactor zijn voor de ontwikkeling van MTSS.

Onderzoeksstudies hebben voorgesteld dat atleten met MTSS het vaakst vrouwelijk zijn, een hogere BMI hebben, minder hardloopervaring hebben en een voorgeschiedenis van MTSS hebben. Lopende kinematica voor vrouwen kan verschillen van die van mannen en het is vaak aangetoond dat individuen kwetsbaar zijn voor scheuren in de voorste kruisband en patellofemoraal pijnsyndroom. Ditzelfde biomechanische patroon kan er ook toe leiden dat vrouwen het mediale tibiale stresssyndroom ontwikkelen. Hormonale overwegingen en lage botdichtheid worden verondersteld bijdragende factoren te zijn, die ook bij de vrouwelijke atleet het risico op MTSS verhogen.

Een hogere BMI bij een atleet toont aan dat ze meer spiermassa hebben in plaats van overgewicht. Het eindresultaat is echter hetzelfde doordat de benen een behoorlijk zware last dragen. De hypothese is dat in deze gevallen de botgroei die wordt versneld door de tibiale buiging niet snel genoeg vooruitgaat en dat er letsel aan het bot kan optreden. Daarom moeten mensen met een hogere BMI hun trainingsprogramma's mogelijk geleidelijk voortzetten om het lichaam in staat te stellen zich dienovereenkomstig aan te passen.

Atleten met minder hardloopervaring maken vaker trainingsfouten, wat een veelvoorkomende oorzaak kan zijn van het mediale tibiale stresssyndroom. Deze omvatten, maar zijn niet beperkt tot: het te snel vergroten van de afstand, veranderen van terrein, overtraining, slechte uitrusting of slecht schoeisel, enz. Onervarenheid kan er ook toe leiden dat de atleet voor de aanbevolen tijd weer actief wordt, wat de hogere prevalentie van MTSS verklaart bij degenen die eerder MTSS hebben ervaren. Een volledig herstel van MTSS kan zes maanden tot tien maanden duren, en als de oorspronkelijke blessure niet goed geneest of de atleet te snel weer gaat trainen, is de kans groot dat de pijn en symptomen snel terugkeren.

Biomechanische analyse

De NDT wordt gebruikt als een meetbare indicatie van voetpronatie. Pronatie wordt beschreven als een drievlaksbeweging bestaande uit eversie van de achtervoet, abductie van de voorvoet en dorsaalflexie van de enkel. Pronatie is een normale beweging van het lichaam en is absoluut essentieel bij het lopen en rennen. Wanneer de voet de grond raakt tijdens de eerste contactfase van het hardlopen, begint de voet te pronatie en krijgen de gewrichten van de voet een losgepakte positie. Deze flexibiliteit helpt de voet om grondreactiekrachten te absorberen.

Tijdens de belastingsresponsfase proneert de voet verder en bereikt de maximale pronatie met ongeveer 40 procent tijdens de standfase. In de middenstand beweegt de voet uit pronatie en terug naar een neutrale positie. Tijdens de eindstand supineert de voet, waardoor de gewrichten in een vaste positie worden gebracht, waardoor een stijve hefboomarm ontstaat van waaruit de krachten voor het afzetten van de tenen kunnen worden gegenereerd.

Beginnend met de belastingsresponsfase en gedurende de rest van de loopfase op één been, wordt de heup gestabiliseerd en ondersteund terwijl deze wordt gestrekt, geabduceerd en naar buiten gedraaid door de concentrische samentrekking van de heupspieren van het standbeen, inclusief de bilspieren. , piriformis, obturator internus, superieure gemellus en inferieure gemellus. Zwakte of vermoeidheid in een van deze spieren kan leiden tot interne rotatie van het dijbeen, adductie van de knie, interne rotatie van het scheenbeen en overpronatie. Overpronatie kan daarom het gevolg zijn van spierzwakte of vermoeidheid. Als dit het geval is, kan de atleet een volledig normale NDO hebben en toch kunnen deze, wanneer de heupspieren niet naar behoren functioneren, overproneren.

Bij een hardloper die aanzienlijke overpronatie heeft, kan de voet blijven proneren tot halverwege de stand, wat resulteert in een vertraagde supinatiereactie, waardoor er minder kracht wordt gegenereerd bij het afzetten van de teen. De atleet kan de moeite nemen om hier twee biomechanische fixes toe te passen die zouden kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van MTSS. Allereerst zal de tibialis posterior spannen om overpronatie te voorkomen. Dit kan spanning toevoegen aan de DCF en de mediale tibia belasten. Ten tweede zal het gastroc-soleuscomplex krachtiger samentrekken bij het afzetten om de krachtopwekking te verbeteren. Er wordt echter verondersteld dat de verhoogde kracht in deze spiergroepen via de DCF verdere spanning op de mediale tibia kan toevoegen en mogelijk het periosteum kan irriteren.

Blessures bij atleten evalueren

Als eenmaal is begrepen dat overpronatie een van de belangrijkste risicofactoren is voor het mediaal tibiaal stresssyndroom, moet de atleet zijn evaluatie langzaam beginnen en geleidelijk de procedure doorlopen. In de eerste plaats moet de NDT worden uitgevoerd, waarbij ervoor moet worden gezorgd dat het verschil meer dan 10 mm bedraagt. Vervolgens is het van essentieel belang om het looppatroon van de atleet op een loopband te analyseren, bij voorkeur wanneer de spieren vermoeid zijn, zoals aan het einde van een trainingsrun. Zelfs met een normale NDO kan er sprake zijn van overpronatie bij hardlopen.

Vervolgens moet de knie van de atleet dienovereenkomstig worden beoordeeld. De specialist die de evaluatie uitvoert, moet noteren of de knie in adductie is geplaatst, of de heup waterpas staat of dat een van beide heupen meer dan 5 graden van waterpas staat. Dit kunnen duidelijke aanwijzingen zijn dat er waarschijnlijk sprake is van zwakte in de heup. Traditionele spiertesten onthullen de zwakte misschien niet; daarom kunnen functionele spiertesten nodig zijn.

Bovendien moet worden geobserveerd of de atleet een eenbenige squat kan uitvoeren met de armen naar binnen en de armen boven het hoofd. De specialist moet ook noteren of de heup zakt, de knie-adducten en de voet proneert. Bovendien moet de kracht van de heupabductoren worden getest in zijligging, met de heup in een neutrale, gestrekte en gebogen positie, en zorg ervoor dat de knie recht is. Alle drie de posities met de heup geroteerd in een neutrale positie en aan het einde van het bereik van externe en interne rotatie moeten ook worden getest. Heupextensies in buikligging met de knie recht en gebogen, in alle drie de posities van heuprotatie: extern, neutraal en intern kunnen ook worden geanalyseerd en geobserveerd om de aanwezigheid van mediaal tibiaal stresssyndroom of MTSS vast te stellen. De positie waar een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg zwakte constateert na de evaluatie, is waar de sporter moet beginnen met versterkende activiteiten.

Behandeling van de kinetische keten

In aanwezigheid van heupzwakte moet de atleet het versterkingsproces beginnen door isometrische oefeningen uit te voeren in de positie van zwakte. Als er bijvoorbeeld zwakte is tijdens heupabductie met extensie, moet de atleet in deze positie geïsoleerde isometrie uitvoeren. Totdat de spieren consequent isometrisch worden geactiveerd in deze positie gedurende 3 tot 5 sets van 10 tot 20 seconden, moet het individu doorgaan met het toevoegen van beweging. Zodra de atleet dit niveau heeft bereikt, begint u met concentrische samentrekkingen, in dezelfde positie, tegen de zwaartekracht in. Enkele voorbeelden zijn eenzijdige overbrugging en zijwaartse abductie. Excentrische weeën moeten volgen, en dan sportspecifieke oefeningen.

In het geval dat er andere biomechanische compensaties optreden, moeten deze ook dienovereenkomstig worden aangepakt. Als de tibialis posterior ook zwakte vertoont, moet de sporter beginnen met versterkende oefeningen in dat gebied. Als de kuitspieren gespannen zijn, moet een rekprogramma worden gestart. Het gebruik van alle mogelijke modaliteiten kan nuttig zijn voor het revalidatieproces. Last but not least, als de ligamenten in de voet te ver uitgerekt zijn, moet de atleet stabiliserend schoeisel overwegen. Het tijdelijk gebruiken van een ondersteunde schoen tijdens de revalidatie kan nuttig zijn om de sporter te leren nieuwe bewegingspatronen te omarmen.

MTSS en Ischias

Mediaal tibiaal stresssyndroom, ook wel bekend als shin splints, is uiteindelijk een pijnlijke aandoening die het vermogen van een atleet om te lopen of rennen sterk kan beperken. Zoals hierboven vermeld, kunnen verschillende evaluaties worden uitgevoerd door een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg om de aanwezigheid van MTSS bij een atleet vast te stellen, maar naast scheenbeenspalken kunnen andere aandoeningen de beenpijn en heupzwakte van de persoon veroorzaken. Daarom is het belangrijk om ook aanvullende specialisten te bezoeken om er zeker van te zijn dat de sporter de juiste diagnose heeft gekregen voor zijn blessures of aandoeningen.

Ischias wordt het best aangeduid als een reeks symptomen die afkomstig zijn van de onderrug en wordt veroorzaakt door een irritatie van de heupzenuw. De heupzenuw is de enige, grootste zenuw in het menselijk lichaam en communiceert met veel verschillende delen van het boven- en onderbeen. Omdat beenpijn kan optreden zonder de aanwezigheid van lage rugpijn, kan het mediale tibiale stresssyndroom van een atleet echt ischias zijn die uit de rug komt. Meestal kan MTSS worden gekenmerkt door pijn die over het algemeen erger is bij het lopen of rennen, terwijl ischias over het algemeen erger is bij zitten met een onjuiste houding.

Ongeacht de symptomen is het essentieel voor een atleet om de juiste diagnose te stellen om de oorzaak van hun pijn en ongemak te bepalen. Chiropractische zorg is een populaire vorm van alternatieve behandeling die zich richt op musculoskeletale verwondingen en aandoeningen, evenals aandoeningen van het zenuwstelsel. Een chiropractor kan helpen bij het diagnosticeren van de MTSS van een atleet en de aanwezigheid van ischias als oorzaak van de symptomen overrulen. Bovendien kan chiropractische zorg helpen bij het herstellen en verbeteren van de prestaties van een atleet. Door gebruik te maken van zorgvuldige aanpassingen van de wervelkolom en handmatige manipulaties, kan een chiropractor helpen de structuren van het lichaam te versterken en de mobiliteit en flexibiliteit van het individu te vergroten. Na een blessure moet een atleet de juiste zorg en behandeling krijgen die hij nodig heeft en nodig heeft om zo snel mogelijk terug te keren naar zijn specifieke sportactiviteit.

Chiropractie en atletische prestaties

Concluderend, de beste manier om pijn door MTSS te voorkomen, is door de risicofactoren van de sporter te verminderen. Een atleet moet een basisanalyse van het looppatroon hebben en een goede pasvorm van de schoenen, evenals heupversterking in functionele posities als onderdeel van het versterkingsprogramma. Bovendien moet men ervoor zorgen dat de atleten volledig revalideren voordat ze weer gaan spelen, omdat de kans op herhaling van het mediale tibiale stresssyndroom groot kan zijn.

Chiropractische zorg is een effectieve vorm van alternatieve behandeling waar veel atleten de voorkeur aan geven, omdat het kan helpen bij het herstel van een blessure en/of aandoening zonder dat medicijnen of een operatie nodig zijn. De meeste atleten zijn speciaal opgeleid om blessures te voorkomen, maar de constante en herhaalde overbelasting van de structuren van het lichaam kan geleidelijk beginnen te degenereren, wat leidt tot problemen zoals scheenbeenspalken die mogelijk symptomen van ischias kunnen vertonen als ze gedurende een langere periode onbehandeld blijven. .

Voor meer informatie kunt u vrijblijvend Dr. Jimenez vragen of contact met ons opnemen op 915-850-0900 .

Door Dr. Alex Jimenez

Extra onderwerpen: Lage rugpijn na automatische letsel

Nadat u bij een motorongeluk betrokken bent geweest, kan de kracht van de impact schade of letsel op het lichaam veroorzaken, voornamelijk aan de structuren rondom de wervelkolom. Een auto botsing kan uiteindelijk de botten, spieren, pezen, ligamenten en andere weefsels omringen van de wervelkolom, meestal de lumbale regio van de wervelkolom, waardoor symptomen zoals lage rugpijn veroorzaken. Sciatica is een veel voorkomende reeks symptomen na een auto ongeluk, die kan leiden tot onmiddellijke medische hulp om zijn bron te bepalen en door te gaan met de behandeling.

 

 

TRENDING ONDERWERP: EXTRA EXTRA: Nieuw PUSH 24 / 7 ? Fitness centrum

 

youtu.be/2H1nahnr-Rg%20